in zijn profielfoto zie ik deze foto van Chelsea staan: ‘Goedemiddag Dafne. Hoe is het? Tijdje geleden. En hoe is het jou en met Chelsea?’ Ik stuurde hem de post door dat Chelsea is verhuisd naar het oosten van het land en dat zij niet meer voor ons werkt.
‘Jammer zeg, nou ik heb een blijvende en dankbare herinnering aan haar, en haar hulp, en die van jou natuurlijk’, zegt de oud-deelnemer.
Ik: ‘das goud!! Hoe is het met jou?’
Hij: ‘Sowieso, heb er erg veel aan gehad en nog steeds natuurlijk, ik kan nu veel makkelijker dingen loslaten, grenzen aangeven. En dat gaat ook erg goed, uitspreken als iets me niet lekker zit, en achter mn standpunten staan/voor mezelf opkomen gaat ook goed.
Ik ben aan het wachten om van beschermd wonen op de groep naar een eigen woning door te stromen met ambulante begeleiding, maar dat kan nog wel even duren deze tijd.’
’ Ik: ‘nou dat is toch geweldig, ben je weer een stapje verder en dat in 10 maanden tijd. Gefeliciteerd!’
